Een familie van vier figuren leeft samen in een huisje.
Vredig. Niet altijd natuurlijk, maar bon, over het algemeen: vredig.
Plots trekken ze een kast open en daaruit valt een vreemde figuur.
Hij ziet er helemaal anders uit dan zij.
Hij heeft geen gezicht van karton, zoals zij.
Hij heeft zelfs meerdere gezichten, meerdere maskers.
Wie is hij?
Hij ziet er nogal… wild uit.
De familie weet niet goed wat te denken van deze vreemde snuiter met zijn vreemde snuit.
De Wilde Man is zowel goed als slecht.
Soms lijkt hij vrolijk, soms kwaad.
Soms is hij kwaad en lijkt hij vrolijk.
Soms lacht hij, maar is hij eigenlijk kwaad.
Moeten ze bang van hem zijn?
Moeten ze hem vrezen?

Wie is de goeie? Wie is de slechte?
Dit is de vraag waar elk kind mee speelt.
In sprookjes waarmee kinderen overladen worden is geen plaats voor grijs of onduidelijkheid. Daar kennen ze enkel zwart. Of wit. 
De dames van compagnie barbarie laten in Wa Wilder Man de schemerzone zien tussen goed en kwaad. 
Want iedereen zet wel eens een masker op.

Compagnie barbarie koestert een eigen scheve kijk op de wereld. Dit heerlijk absurd vrouwencollectief lacht met het kleinmenselijke, met angsten en onvervulbare wensen en trekt ten strijde tegen de alledaagsheid van het bestaan. Dat mochten we reeds ervaren bij hun voorstellingen The End is dear en Spionkop. In Wa Wilder Man waagt compagnie barbarie zich onbevreesd in de grijze transitzone tussen goed en slecht.